دوست داشتن از عشق برتر است. عشق یک جوشش کورست بر پیوندی از سر بینایی اماا دوست داشتن پیوندی خود آگاه واز روی بصیرتی روشن وزلال.

عشق بیشتر از غریزه آب میخورد وهرچه از غریزه سر زندبی ارزش است ودوست داشتن از روح طلوع میکند وتاهرجا که یک روح ارتقاءدارد دوست داشتن نیز هنگام با ان اوج می یابد.

عشق جنون است وجنون جز خرابی وپریشانی ((فهمیدن))و((اندیشیدن))نیست. اما دوست داشتن

در اوج معراجش از سر حد عقل فراتر میرود وفهمیدن واندیشیدن رانیز از زمین می کند وبا خود به قله های بلند اشراق میبرد.عشق زیبایی دلخواه را در معشوق می افریند ودوست داشتن زیبایی زیبایی دلخواه را در دوست میبیند ومی یابد.

عشق یک فریب بزرگ وقوی است ودوست داشتن یک صداقت وراستی وصمیمی بی انتها ومطلق. عشق در دریا غرق شدن است و دوست داشتن در دریا شنا کردن است .عشق بینایی را میگیرد ولی دوست داشتن می دهد.عشق خشن است

وشدید ودر عین حال ناپایدار و نامطمئن ودوست داشتن سراپا یقین وشک ناپذیر .از عشق هر چه بیشتر مینوشیم سیراب تر میشویم از دوست داشتن هر چه مینوشیم تشنه تر. عشق هر چه دیرتر می پاید کهنه ترمیشودوست داشتن نوتر.

عشق نیروی درونی است درعاشق ودوست داشتن جاذبه ای است که در دوست که دوست را به دوست میبرد.عشق تملک معشوق است ودوست داشتن تشنگی محوشدندر دوست عشق یک اغفال بزرگ ونیرومند است تاانسان به زندگی مشغول گرددوبه روزمرگی-که طبیعت سخت آن را دوست میدارد-سرگرم سودودوست داشتن زائده وحشت از غربت استوخود آگاهی ترس آور آدمی در بیگانه بازار زست وبیهوده عشق لذت جستن است ودوست داشتن پناه جستن...