مجتبی کبیری و مریم حیدرزاده

84/8/14 :: 9:42 عصر

مجتبی کبیری و مریم حیدرزاده

شنبه عرفان|

ادمک

ادمک شهر گناه

توی قاب سرد این اینه ها

تصویر ادمکی شکسته بود

ادمک خسته و غمگین و سیاه

روبروی اینه نشسته بود

توی چشاش ابرای بارون زده تلخ و سیاه

رو لباش قصه دلتنگی تو قصه دلتنگی ماه

کی با دشنه های کین کی با داس عشق و دین

بریده ریشه های این ادمک رو از رو زمین

واسه این ادمک شهر گناه اسمون رنگ بهاری رو نداشت

قفس تیره و تاریک زمین واسه ادمک هم جائی نداشت

شنبه عرفان |

خانه ی گرم خدا

نشنو از نی چون حصیری بی نواست

بشنو از دل خانه یه گرم خداست

نی چو سوزد خاک خاکستر شود

دل چو سوزد خانه ها ویران شود

شنبه عرفان|

تا اومدم بگم دوست دارم فهمیدم که من چیزی جز تنهایی ندارم

همچون دانه برفی سپید و سبک بر دلم نشستی

تا امدم سردیه وجودت را با گرمیه نگاهم اشنا کنم

ناگهان چه غریبانه بر روی دستانم اب شدی

ای طلوع زندگانیم دوستت دارم

شنبه عرفان |

کلام اخرینت

گرید به حالم کوه و در و دشت از این جدایی

مینالد از غم این دل دما دم فردا کجایی

سفر به خیر سفر به خیر مسافر من گریه نکن به خاطر من

باران میبارد امشب

دلم غم دارد امشب

ارام جان خسته ره میسپارد امشب

در نگاهت مانده چشمم شاید از فکر سفر برگردی امشب

از تو دارم یادگاری سردیه این بوسه را پیوسته بر لب

قطره قطره اشک چشمم میچکد با نم نم باران به دامن

بسته ای بار سفر با تو ای عاشقترین بد کرده ام من

رنگ چشمت رنگ دریا سینه یه من دشت غمها

یادم اید زیر باران با تو بودم با تو تنها

باران میبارد امشب تو رو کم دارم امشب

ارام جان خسته ره میسپارد امشب

این کلام اخرینت برده میل زندگی را از سر من

گفته ای شاید بیایی از سفر اما نمیشه باور من

رفتنت را کرده باور التماسم راببین در نگاهم

زیر باران گریه کردم بلکه باران شوید از جانم گناهم

شنبه عرفان |

کاش میدیدم

چه کسی خواهد دید مردنم را بی تو

گاه با خود می اندیشم خبر مرگ مرا با تو چه کس میگوید

ان زمان که خبر مرگ مرا میشنوی

روی خندان تو را ای کاش میدیدم

شانه بالا زدنت را بی قید و تکان دادن دست که مهم نیست زیاد و تکان دادن سر

چه کسی باور کرد کندن جان مرا که اتش عشق تو خاکستر کرد

میتوانی تو به من زندگانی بخشی یا بگیری از من انچه را میبخشی

شنبه عرفان |

plz

شما رو به جون بارون وقتی که پائیز میشه

بیاین برگاشو لگد نکنیم

شنبه عرفان|

پروانه ات خواهم ماند

تو رو به جوون بارون

تو رو به جوون گلای سرخ

تورو به جوون هر چی عاشقه

به جوون هر چی گل شقایقه

به جوون هر چی دل تنگه

تورو به جوون بارووووووووووووووووووون

اگه دورو برتون دختر پسری بود که ادعایه عشق کرد

از حرفاش ساده نگذرین

تا حرف میزنه بهش نگید باز شروع کرد

اگه دلتنگی میکنه نگید دیووونس

بیایید اگه باری از دوش پروانه ها بر نمیداریم بارشون رو سنگینتر نکنیم

بازم میگم جوووووووووووووووووووون

بارووووووووووووووووووووووووووووون

شنبه عرفان|

پروانه

راستی میدونی پروانه ها چه جوری دعا میکنن:

پروانه رو گل نشسته:

پروانه داره دعا میکنه:

الهی شاد بشی.

الهی تر نشه چشمات.

الهی که تو بخندی به همه غمایه دنیا.

الهی که من بمیرم ولی غصه تو رو نبینم

الهی که هر جا باشی رویاهات هر جا که باشه:

بخنده لب قشنگت

شنبه عرفان|

پریسا فرزانه

شنبه عرفان |

یه ذره بهش فکر کن خوبه برات

شنبه عرفان |

شبگردی می‌کنم. آسوده بخواب نازنینم، شهر در امن و امان است ... تنها خانه‌ی من است که در آتش می‌سوزد

درست یادم نیست
اولین بار کی مردم
حالا
هر شب جنازه ای بر دوش
از کنار این قیافه های عبوس
لجوج و از مرگ هراسیده
آرام میگذرم
حالا هر شب
جنازه ای بر دوش
تمام جاده های زمین را دور میزنم
بر میگردم
سر به شانه های بیکسی
زیستنم را گریه میکنم
خیالتان را راحت کنم
من قرنهاست که مرده ام
تنها کسی دیگر در هیئت من
مانده است تا لباسهایم را کهنه تر کند
باور کنید
آنقدر تنهایم
که گاهی حس میکنم
سایه ام را هم باد برده

شنبه عرفان |

لطفا نظر دهید

دلم گرفته ..
بگو چشمانت ببارد .
نه .. نه !
بگو چشمانت بیایند .
دلتنگشان شدم
با اینکه هیچ وقت نبودند تا
بدانم مال من می مانند یا نه ؟!
دلم عجیب گرفته ..
هوای گریه دارم .
هوای گریه ی بلند و های های ..
چقدر می خواست
به من بگوید خوب است اما
نگذاشتم
نگاهش هم نکردم .
نگاهم که فقط مال توست .
دست هایم مال توست .
کلماتم مال توست .
نمی دانی چقدر دلم تنگ است .
خواب دیدم ، گل لاله .
بزرگ شد ، زرد و یاسی .
خودم کاشتمش روبروی نرده ها ،
همان دیوار تگرگ خورده ی شتری .
تو که نبودی
پس برای که لاله ی عشق کاشتم من ؟!
عزیز دلم ، عزیز دلم ، عزیز دلم
چقدر بنویسم عزیز دلم
که باور کنند عزیز دل من ،
در قلبم ،
حی و حاضر به تماشایم نشسته و
از امروزم غمگنانه اشک می ریزد .
هوای گریه دارم .
نازنین همیگشی من ،
دارم می روم .
باید بروم ،‌
اما بی تو ،‌ به نا کجا .
خدا می داند
چقدر سخت است .
خدا می داند
چقدر نمی توانم دل کندن را .
خدا می داند مرا .
بگذار اشک بریزم
شاید بیایی و بگویی
هدایی ، ........................ .
دلم هوای گریه
هوای تو
هوای ساده بودن
هوای عشق را دارد .